Poezi nga Dije Lohaj
LIRIA PO KËRKON SHPIRTIN TIM
Del nga plasa e shkrepave,
Pasi i ka mundur ligësitë
Dhe, e drejton dorën
Prej nga vjen drita,
Prej nga çohen peshë cunamët
Dhe bëhet gjak i shpirtit,
Rojë e tharmit të tokës.
Në këmbë mbi lirinë
Secili gjen yllin e vet,
Qiellin pa rezeza.
Liri!
Vetëm ti di ecjen tonë
Dhe emrin e atdheut
Vetëm ti e di.
Në kala
Vetëm ti i falesh
Hijes sate,
Atdheun cep më cep
E mbush me dhe mëmëdheu,
Vetëm ti
Mund të matësh
Atin dhe Mëmën,
Vetëm ti
Gjunjëzohesh më thellë sesa unë
Para gjakut,
Vetëm ti dëshmorit i jep shpirt.
Të jap jetën time, liri!
Që të ringjallesh
Nga hiri yt,
Feniksi im
I ditëve tona.
